Ozonoterapia w stomatologii
Ozon jest formą tlenu o trójatomowej cząsteczce. Jest gazem o błękitnym zabarwieniu i charakterystycznym zapachu. W warunkach naturalnych występuje w górnych warstwach atmosfery (na wysokości 10-50 km), otaczając ziemię chroni ją przed promieniowaniem nadfioletowym. Ozon powstaje z tlenu pod wpływem wyładowań atmosferycznych i pod wpływem reakcji chemicznych zachodzących w lasach iglastych (utlenianie terpentyny). Jako pierwszy, ozon w medycynie zastosował C. Landler w 1870 roku.
- bez bólu
- bez próchnicy
- bez komplikacji
- zalecana w leczeniu dzieci
- zalecana w leczeniu paradontozy
Zasada działania
W miejscu aplikacji wytwarzany jest wysoce reaktywny tlen atomowy w „stanie powstawania” („in status nescendi”), który niszczy natychmiast gatunki prokariotyczne tzn. nieposiadające jądra komórkowego ( między innymi bakterie i wirusy ) rozkładając ich strukturę.
Według większości autorów 10-sekundowa aplikacja ozonu powoduje zniszczenie 99% bakterii, a 20-sekundowa 99,9%. Powstaje w ten sposób tzw. nisza ekologiczna, która nie sprzyja ich ponownej kolonizacji przez okres od 4 do 6 tygodni. Ozon nie jest toksyczny przy stosowaniu 0,05 ppm przez 8 godzin. W czasie ozonoterapii maksymalne stężenie ozonu w jamie ustnej wynosi 0,01 ppm.
Wskazania do zastosowania ozonu w stomatologii są następujące:
- profilaktyka próchnicy,
- wczesne zmiany próchnicowe,
- próchnica średnia i głęboka – dezynfekcja ozonem opóźnia powstawanie próchnicy wtórnej wokół wypełnień kompozytowych,
- nadwrażliwość szyjek zębowych – wzmaga działanie preparatów do remineralizacji szkliwa,
- wybielanie zębów – w procesie wybielania tkanek zębów przebarwionych wykorzystuje się silne właściwości utleniające ozonu, jednak zabieg ten można wykonywać jedynie w zębach pozbawionych żywej miazgi,
- odkażanie kanałów korzeniowych,
- choroby infekcyjne błony śluzowej jamy ustnej – w periodontologii bakteriobójcze własności ozonu wykorzystuje się do leczenia patologicznych kieszonek przyzębnych, zaś własności wirusobójcze do leczenia aft i zmian wywołanych na błonie śluzowej i skórze przez wirusa opryszczki,
- w protetyce – możliwe jest ozonowanie filarów protetycznych, przed umieszczeniem na nich koron protetycznych, w celu zminimalizowania rozwoju próchnicy wtórnej; również przyspiesza gojenie otarć spowodowanych protezami,
- w chirurgii stomatologicznej – działanie ozonu na rany powstałe po zabiegach chirurgicznych zapobiega powikłaniom typu zakażenia pozabiegowego i sprzyja gojeniu tkanki; stosuje się dezynfekcję pola operacyjnego przed i po zabiegu; przyspiesza gojenie powikłanych ran – suchy zębodół, sączące rany, przetoki ropne,
- przynosi ulgę w neuralgiach.
Wykorzystanie ozonu w stomatologii wynika z jego następujących właściwości fizyko-chemicznych:
- poprawia metabolizm zapalnie zmienionych tkanek poprzez zwiększenie ich natlenienia,
- aktywuje systemy odpowiedzi immunologicznej,
- działa niszcząco na bakterie, grzyby i wirusy; jako bardzo silny utleniacz łączy się z biomolekułami, które budują między innymi błony komórek bakteryjnych; badania wykazały, że kilkusekundowe działanie ozonu prowadzi do ustania funkcji życiowych bakterii; na ozon reagują zarówno bakterie tlenowe jak i beztlenowe; ozon łatwo oddziałuje na wielonienasycone kwasy tłuszczowe znajdujące się w otoczkach wirusów,
- działając na substancję organiczną tkanek zmineralizowanych zębów wzmaga ich zdolności remineralizacyjne; równocześnie ma zdolność „otwierania” kanalików zębinowych, dzięki czemu ułatwia dyfuzję jonów wapnia i fosforu do głębszych warstw ubytków próchnicowych.
